Historia powstania Alfabetu Morse'a
Kod Morse'a, znany także jako alfabet Morse'a został wynaleziony w 1840 roku przez amerykańskiego prekursora telegrafii Samuela Morse'a przy współpracy z Alfredem Vailem, konstruktorem maszyn. Kod ten jest sposobem prezentacji liter alfabetu, cyfr oraz znaków specjalnych za pomocą dźwięku, błysków światła lub impulsów elektrycznych.
Kod Morse'a powstał z myślą o wykorzystaniu go z telegrafem elektrycznym na początku lat 40. XIX wieku, a od roku 1890 był on już szeroko wykorzystywany w telekomunikacji radiowej.
Wszystkie znaki w kodzie Morse'a wyrażane są za pomocą symboli zwanych powszechnie kropką i kreską. Nadawane są one za pomocą kilkuelementowych serii znaków krótkich (kropek) lub długich (kresek), przy czym jeden znak długi powinien trwać co najmniej tyle czasu co trzy znaki krótkie. Ściśle określony został także czas trwania przerw między elementami znaku oraz między poszczególnymi znakami, który wynosi odpowiednio jedną kropkę i jedną kreskę. Ścisłe określenie składowych oraz czasu trwania każdego ze znaków pozwala na nadanie sygnału za jego pomocą przy użyciu zaimprowizowanych środków. Kod Morse'a został tak zaprojektowany, aby każdy był w stanie go zrozumieć bez pomocy specjalistycznych urządzeń dekodujących, co czyni go uniwersalnym sposobem telekomunikacji.
W korespondencji wojskowej i cywilnej prowadzonej przy użyciu kodu Morse'a wprowadzono kilka ułatwień aby usprawnić nadawanie sygnału i zwiększyć szybkość wymiany komunikatów między stacjami. Jednym z nich było ścisłe określenie tzw. komend specjalnych, które były najczęściej stosowane przez radiotelegrafistów. Wśród nich są komendy rozpoczynające i kończące nadawanie sygnału, informacja o błędzie w nadawanym sygnale czy też międzynarodowy sygnał alarmowy SOS. Oprócz tego w korespondencji stosuje się także tabele skrótów, zwaną kodem Q. Jest to tabela zawierająca kilkadziesiąt trzyliterowych sekwencji zaczynających się przeważnie od litery Q. Tabela ta zawiera komendy informujące o niebezpieczeństwie, przyczynach zakłóceń czy polecenia techniczne, co znacząco usprawnia pracę radiotelegrafistów i podnosi szybkość wymiany komend i reakcji na nie.
Szybkość nadawania sygnału za pomocą kodu Morse'a mierzy się w grupach na minutę lub słowach na minutę. Doświadczeni operatorzy urządzeń telekomunikacyjnych wykorzystujących kod Morse'a są w stanie zrozumieć kod nadawany z prędkością przekraczającą 40 słów na minutę. Rekordzistą w tej dziedzinie jest Ted R. McElroy, który w konkursie w Asheville w 1939 roku ustanowił rekord prędkości odbioru kodu Morse'a wynoszący ponad 75 słów na minutę.
Do 1920 roku urządzenia elektryczne umożliwiające emisję głosu (transcivery) były wyłączone z użycia, co sprawiło, że pionierzy krótkofalarstwa używali wyłącznie kodu Morse'a. Aż do 2003 roku Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny (ITU) wymagał znajomości kodu Morse'a podczas egzaminu na licencję krótkofalarską, jednakże w czasie Światowej Konferencji Radiokomunikacyjnej w Genewie wiosną 2003 roku umiejętność ta została uznana za opcjonalną.
Na przestrzeni lat kod stworzony przez Samuela Morse'a został zmodyfikowany, co sprawiło, że stał się bardziej przydatny w nowoczesnej komunikacji. Obecnie jest on nazywany międzynarodowym kodem radiowym i stosowany jest w urządzeniach radionawigacyjnych, które nadają swoje sygnały w sposób ciągły i automatyczny.